Εκεινες...οι παράξενες μερες!
Ήρθαν αυτές οι μέρες , που παρακαλάω κάθε χρόνο να μην έρχονται. Κλασικές μεν, αναπόφευκτες δε. Η μαμά μου κουρασμένη, απ' τη δουλειά και από την πίεση , εγώ εξαντλημένη από το διάβασμα χωρίς αποθέματα υπομονής. Και κάπως ετσι τα δύο βουνά , συγκρούονται! Πρωί, πρωί με την αυγούλα λογομαχούμε για θέματα που δεν έχουν καμία σημασία , ώσπου φτάνω στο σημείο να της πω με δυνατή φωνή "Φτάνει πια! Με επριξες!ο καθένας είναι υπεύθυνος των πράξεών του!" Και κάπως έτσι για την υπόλοιπη μέρα δεν μου ξαναμιλάει. Γενικότερα , η μαμά μου είναι αυτό που ορίζω εγώ "Κρητικοπούλα Μανιατισσα" γιατί πράγματικα στο κρατάει μανιάτικο. Και εγώ μην νομίζετε ότι είμαι ο πιο εύκολος άνθρωπος, όσοι με ξέρουν , νομίζω μέσα τους κρυφά δε θα ήθελαν να με ξέρουν. Φωνές, ιστορίες , κακό και τέλος η αποδοχή , καταλαβαίνω ότι θύμωσε , την αφήνω 3-4 μέρες στην ηρεμία της της δείχνω ότι δεν την έχω καμία ανάγκη σχετικά με τα προφανή πράγματα όπως π.χ μαγείρεμα , πλυντήριο. Βλέπει, ότι είμα...