Annaliz

Σήμερα είχα την τύχη να γνωρίσω μια κοπέλα , που από απόψε θα βάλω στις προσευχές μου. Τη κοπέλα που με έκανε γατομαμά. Και ομολογώ ότι τη θαύμασα για τη δύναμη ψυχής της για την αγάπη της , γιατί μου απέδειξε ότι όντως υπάρχει αγάπη.   Κάθε άνθρωπος κουβαλά τον δικό του σταυρό και εκείνη κουβαλούσε τον έρωτα της. Ένας μόλις χρόνος που πέθανε ξαφνικά ο αγαπημένος της , ο άνθρωπος για τον οποίο ξεκίνησε να βλέπει τη ζωή με τη χαρούμενη  ματιά.  Μιλήσαμε πολύ , αλλά αυτό που κατάλαβα ήταν ότι δεν ήμασταν μόνες μας. Ήταν και εκείνος εκεί , την πρόσεχε , τη προστάτευε. Μου εξήγησε , ότι τον νιώθει μαζί της παντού και την άκουγα με προσοχή. Είναι τόσο μαγικό να αγαπάς και να αγαπιέσαι και εν ζωή και μετά θάνατον.  Κατάλαβα , πόσο λίγο είναι αυτό που θεωρούμε αγάπη. Αυτή είναι η πραγματική αγάπη , να ζείς για τον άλλο ακόμη και αν δε ζεί εκείνος, Για μια στιγμή ένιωσα με τόσα που μου είχε πεί ότι τον βλέπω και εγώ και συγκινήθηκα τόσο πολύ γιατί ήταν αγνά συναισθήμ...

Αυτές οι μέρες είναι για μένα λίγο άσχημες, μουντές. Φοβάμαι. Τη μοναξιά , τη θλίψη. Φοβάμαι μήπως στο τέλος αφήσω το τέρας που κρύβω μέσα μου να βγεί έξω. Και δεν θέλω. Δεν αντέχω να ζώ κάτω από τη σκιά του. Θέλω να αναπνέω ήρεμα. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αγαπήσεις ; Και να αγαπηθείς; Που κάνω το λάθος;  Δε θα γράψω άλλα σήμερα. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί και ως ημερολόγιο. Καληνύχτα λοιπόν αγαπητό μου ημερολόγιο  και ελπίζω αύριο το τέρας μου να εξημερωθεί.