Annaliz

Θυμάμαι τον εαυτό μου ,όταν ήμουν πέντε ετών πιτσιρίκι να λέω συνεχώς "Δεν με νοιάζει, εγώ θα το κάνω." Ναι, η αλήθεια είναι δεν ήμουν και το πιο ήσυχο μωρό , είχα και εγώ κουσουρια τα οποία κουβαλάω ακόμη και σήμερα με πρώτο και κύριο , είμαι τρομερά εγωιστρια. Τόσο , που έχω φτάσει άνθρωπο στο σημείο να με χαστουκίσει επειδή δεν άκουγα. Συνέχεια, έκανα του κεφαλιού μου ήμουν αντιδραστική , έλεγα ψέματα στους γονείς μου . Νομίζω ότι η μητέρα μου μέχρι τα 15 μου ήθελε να με πετάξει στο κοντινότερο Καιάδα. Όχι ότι τώρα έφτιαξα, τα ίδια είμαι αλλά μπορώ να πω ,πως έχω μάθει να ξεχωρίζω το σωστό απ'το λάθος και να υπερασπίζομαι αυτό που είναι λογικό. Όμως , αρνούμαι κατηγορηματικά να κάνω κάτι το οποίο θα μου επιβάλεις. Ακόμα και λάθος να είναι , αν το πεις με φωνές θα το κάνω για σπάσιμο. (Ο εγωισμός που λέγαμε πριν.)   Οι επιλογές που έχω κάνει μέχρι τώρα στο κομμάτι το επαγγελματικό είναι μέτριες ,για ερωτικές δε το συζητώ καν , άθλιες. Η μια απογοήτευση μετά την άλλη

Αυτή τη φορά , δε θα πω τα γνωστά γλυκάναλατα. Ελπίζω τουλάχιστον , γιατί συνηθιζω όταν ξεκινάω να γράφω να καταλήγω σε ένα άσχετο ερώτημα , όπως για παράδειγμα "που είναι το Βλαδιβοστόκ; " Τη στιγμή που μιλάω για έρωτα! Anyway..πάμε λοιπόν! Προσπαθώ,  να καταλάβω τον εαυτό μου γιατί είμαι έτσι όπως είμαι ,γιατί με πειράζουν τόσο πολύ κάποια πράγματα , γιατί τα θέλω όλα στην εντέλεια, γιατί ,γιατί ,γιατί;;; Μετά από πολλές ώρες προσωπικης περισυλλογής και αμπελοφιλοσοφιας κατέληξα. Είμαι ένας άνθρωπος , ανυπόμονος αλλά ταυτόχρονα υπομονετικός εκεί που αξίζει , θυμώνω εύκολα γιατί έχω πονέσει , μιλάω πολύ γιατί θέλω να τα ξέρω όλα και τα υπεραναλυω , κλαίω εύκολα γιατί αυτό είναι η άμυνα μου , γελάω πολύ ,γιατί έχω πληγωθεί και ξέρω τι αξίζει το γέλιο. Και αναρωτιέμαι αν εγώ είμαι έτσι οι άλλοι πως με βλέπουν; Σίγουρα , ως όχι φυσιολογική..(μεταξύ μας , είμαι τρελή αλλά κάντε σαν να μην το ξέρετε). Υπάρχουν , ανθρώποι που σημάδεψαν τη ζωή μου ,αυτη την ολιγοχρονη τέλος πάντ