Οι στόχοι δεν είναι τίποτε χωρίς ανθρώπους που να πιστεύουν σε μας!
Ημέρα καραντίνας δε θυμάμαι πια! Μα απολαμβάνω την ηρεμία και τη γαλήνη και είπα να τη μοιραστώ μαζί σας. Όπως λέει και ο τίτλος σήμερα θα σας μιλήσω για έναν από τους μεγαλύτερους στόχους της ζωής μου. Όσοι με ξέρουν , ξέρουν το πάθος μου. Η μουσική. Η πιο μεγάλη και δυνατή καψούρα της ζωής μου. Γύρω στα έξι μου χρόνια ο πατέρας μου αποφάσισε ότι θα ήταν καλό να μάθω κιθάρα. Στην αρχή δυσανασχετούσα σαν παιδάκι , βλέπεις δεν ήθελα να χαλάσω το χρόνο μου. Πόσο λάθος έκανα. τα έξι χρόνια που έκανα κιθάρα πέρασαν σαν νερό και εγώ έφτασα να θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Και κάθε φορά , ζήλευα και έκλαιγα και δεν ήθελα να παραδεχτώ πως έκανα λάθος.Ώσπου ,έφυγα φοιτήτρια. Η Πρώτη χρονιά δεν πήγε καλά κυρίως γιατί εξαπατήθηκα , ενώ έδωσα όλη μου την καλή διάθεση και αγάπη στο να μάθω κιθάρα ξανά από την αρχή κάποιος επιτήδειος αποφάσισε να παίξει με τη δική μου επιθυμία. Η Δεύτερη χρονιά που ήρθε , ήταν και αυτό που άλλαξε τα πάντα μέσα μου. Καλοκαίρι , Αύγουστο