Οι στόχοι δεν είναι τίποτε χωρίς ανθρώπους που να πιστεύουν σε μας!

    Ημέρα καραντίνας δε θυμάμαι πια! Μα απολαμβάνω την ηρεμία και τη γαλήνη και είπα να τη μοιραστώ μαζί σας.

   Όπως λέει και ο τίτλος σήμερα θα σας μιλήσω για έναν από τους μεγαλύτερους στόχους της ζωής μου. Όσοι με ξέρουν , ξέρουν το πάθος μου. Η μουσική. Η πιο μεγάλη και δυνατή καψούρα της ζωής μου. 

  Γύρω στα έξι μου χρόνια ο πατέρας μου αποφάσισε ότι θα ήταν καλό να μάθω κιθάρα. Στην αρχή δυσανασχετούσα σαν παιδάκι , βλέπεις δεν ήθελα να χαλάσω το χρόνο μου. Πόσο λάθος έκανα. τα έξι  χρόνια που έκανα κιθάρα πέρασαν σαν νερό και εγώ έφτασα να θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. 

Και κάθε φορά , ζήλευα και έκλαιγα και δεν ήθελα να παραδεχτώ πως έκανα λάθος.Ώσπου ,έφυγα φοιτήτρια.

   Η Πρώτη χρονιά δεν πήγε καλά κυρίως γιατί εξαπατήθηκα , ενώ έδωσα όλη μου την καλή διάθεση και αγάπη στο να μάθω κιθάρα ξανά από την αρχή κάποιος επιτήδειος αποφάσισε να παίξει με τη δική μου επιθυμία.
  Η Δεύτερη χρονιά που ήρθε , ήταν και αυτό που άλλαξε τα πάντα μέσα μου. Καλοκαίρι , Αύγουστος τότε δούλευα και δεν είχα πολύ χρόνο. Θυμάμαι είχα ψάξει κάτι σχετικά με τη κιθάρα και το messenger αποφάσισε να μου πετάξει προτεινόμενη μια διαφήμιση για ιδιαίτερα μαθήματα κιθάρας  και φωνητικής.  Μου κίνησε την περιέργεια κυρίως για τη φωνητική και επικοινώνησα με τον διαχειριστή της σελίδας,
  Θα επέστρεφα τέλη Σεπτεμβρίου , οπότε του είπα να ξεκινήσουμε όταν γυρίσω.
Και κάπου εκεί αρχές Οκτωβρίου αγαπημένοι μου αναγνώστες και αναγνώστριες ξεκίνησε το όνειρο μου. Ο Διαχειριστής εκείνης της σελίδας έγινε ο δάσκαλος μου. Ο πρώτος άνθρωπος που πίστεψε σε μένα και κατάφερε να με κάνει να πιστέψω και εγώ σε μένα. Έτσι , από ένα ''κλικ''  ένα ζεστό απόγευμα στη δουλειά.
  Έχουν περάσει έξι μόνο μήνες και οι επιδόσεις μου είναι θεαματικές. Όχι γιατί αγαπώ μόνο αυτό που κάνω αλλά γιατί η ποιότητα του ανθρώπου που με ανέλαβε και η αγάπη του για την δουλειά του είναι πέρα για πέρα αληθινή και αυθεντική.
  Θα ήθελα να γράψω όσο πιο πολλά μπορώ αλλά θα προσπαθήσω να τα συνοψίσω όλα σε μια φράση.

Το κάθε τι στη ζωή θέλει αγάπη για να γίνει. Έτσι λοιπόν, και η  μουσική.

Δάσκαλε , σε ευχαριστώ που πίστεψες και πιστεύεις σε όλους εμάς!