Εκεινες...οι παράξενες μερες!

Ήρθαν αυτές οι μέρες , που παρακαλάω κάθε χρόνο να μην έρχονται. Κλασικές μεν, αναπόφευκτες δε. Η μαμά μου κουρασμένη, απ' τη δουλειά και από την πίεση , εγώ εξαντλημένη από το διάβασμα χωρίς αποθέματα υπομονής.
Και κάπως ετσι τα δύο βουνά , συγκρούονται! Πρωί, πρωί με την αυγούλα λογομαχούμε για θέματα που δεν έχουν καμία σημασία , ώσπου φτάνω στο σημείο να της πω με δυνατή φωνή "Φτάνει πια! Με επριξες!ο καθένας είναι υπεύθυνος των πράξεών του!" Και κάπως έτσι για την υπόλοιπη μέρα δεν μου ξαναμιλάει. Γενικότερα , η μαμά μου είναι αυτό που ορίζω εγώ "Κρητικοπούλα Μανιατισσα" γιατί πράγματικα στο κρατάει μανιάτικο. Και εγώ μην νομίζετε ότι είμαι ο πιο εύκολος άνθρωπος, όσοι με ξέρουν , νομίζω μέσα τους κρυφά δε θα ήθελαν να με ξέρουν.
Φωνές, ιστορίες , κακό και τέλος η αποδοχή , καταλαβαίνω ότι θύμωσε , την αφήνω 3-4 μέρες στην ηρεμία της της δείχνω ότι δεν την έχω καμία ανάγκη σχετικά με τα προφανή πράγματα όπως π.χ μαγείρεμα , πλυντήριο. Βλέπει, ότι είμαι υπεύθυνη και κάπως έτσι υποκύπτει. Μαμά, μεγάλωσα και πλέον μπορώ να κρίνω τα λάθη μου και να δω τα δικά σου. Να σου πω , ότι εκεί κάνεις λάθος, ξέρω δε θα το αλλάξεις αλλά πρέπει να ξέρεις ότι είναι λάθος. Είμαι η κόρη σου, όχι η φίλη σου. Δεν θέλω να τα ξέρω όλα, δεν χρειάζεται να τα ξέρω όλα. Τα απαραίτητα είναι αρκετά. Όσες φορές και αν φωνάξω, είναι γιατί μπερδεύεις τις ιδιότητες μου. Συγνώμη που δεν μπορώ να συγχωνεύσω αυτές τις ιδιότητες που ζητάς μα, αν πιάσω τα δικά σου προβλήματα τότε τα δικά μου δε θα υπάρξουν ποτέ και θέλω να υπάρξουν για να εξελιχθώ.