Μια μέρα μιας Άννας.

    Και ναι αυτή είμαι εγώ! Μέσα σε τόνους μυξομάντιλα  να καταριέμαι το κάρμα που είναι τόσο εκνευριστικά δίκαιο. ''Εγώ δεν θα αρρωστήσω , παίρνω βιταμίνες'' και εκεί The karma  says  ''Της θείας σου το μπουγαδοπήγαδο μωρή τώρα θα δείς ''.
Έτρωγα που λέτε την ωραιότατη οικογενειακή πιτσούλα μου (light ε! μην ξεχνιόμαστε) νιώθω ένα γαργαλισματάκι στο λαιμό από εκείνα που λες '' froggy's here ''. Τρώω , πλένω δόντια , ξανά τρώω μια γκοφρέτα ως κλασσική miss Piggy, ξανά πλένω δόντι και ξαπλώνω.
  Κατά της 4 το χάραμα , βλέπω ένα όνειρο ότι τρώω μια κονσέρβα καρφιά. Βρε έλα που δεν ήταν στο ύπνο μου μόνο αλλά και στον ξύπνιο μου. Ένας full sized  πονόλαιμος , ήταν στην γωνία και με γλυκοκοιτούσε.
Άλλα , ψύχραιμα εγώ και ούσα μεγάλη γυναίκα δεν πανικοβάλλομαι οοόχι , ξυπνάω τη μανούλα που είναι επίσης άρρωστη και έχει μια φωνή τύπου ''Καρράς-Πάολα συναυλία αγάπης για το ίδρυμα ''Σοφία'' '' πετάγεται λες και της έβαλε κάποιος νέφτι << ΤΙ ΘΕΣ? ΘΑ ΜΕ ΠΕΘΑΝΕΤΕ>>
<<Μανουλίτσα νομίζω ότι έχω ένα πονολαιμάκι και λίγο πυρετούλη>> και κάπως έτσι αρχίζει , το καθιερωμένο κάθε φορά που είμαι άρρωστη.
<< ΑΜΑΝ ΠΙΑ! 2 Απλά πράγματα σου είπα , να ντύνεσαι και να τρως. Τίποτα πια δεν μπορείς να κάνεις;;; Εμ βέβαια , δεν τρώς , κουράζεσαι , πας και γυμναστήριο , πάλι καλά που παίρνεις και βιταμίνες , αχ εγώ φταίω που όταν γεννήθηκες δεν υπήρχε καιάδας να σε πετάξω μέσα.>>
 Εγώ <<...>>
Μαμά << Τέλος πάντων , πόσο  πυρετό έχεις;;>>
Εγώ αφού δοξάζω τον Αλλάχ  και τους 12 θεούς του Ολύμπου που τελείωσε από μέσα μου λέω << Δεν ξέρω έβαλα θερμόμετρο αλλά μάλλον έχει χαλάσει δείχνει 39!>>
Μαμά<< ΠΟΣΟΟΟΟ ;; Τάκη το παιδί , γρήγορα νοσοκομείο πνευμονία καραμπινάτη. Τάκη μη κοιμάσαι θα σου ρίξω αρσενικό στη φασολάδα.>>
Ξυπνάει ο μπαμπάς , με πιάνει λεει κλασσικά << Τίποτα δεν έχει , δώσε της μιά ασπιρίνη και θα ηρεμήσει.>>
Ξεχνούν για δευτερόλεπτα , ότι υπάρχω μαλώνουν πετάω ένα <<ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΕΝΟΧΛΩ ΑΛΛΑ ΜΗΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΠΕΘΑΙΝΩ;;;;>>
Να βήχω σαν Νταλικέρης με ΧΑΠ να μην μπορώ να μιλήσω καλά και να ακούγομαι σαν Τραβεστί που έχει καπνίσει 40 πακέτα ΜARLBORO  σκληρά και να πρέπει να καταλάβω και τη νοηματική της μαμάς μου.
<<Πιάσε αυτό.Αυτό ,αυτό εκεί.>>
(Τίποτα , εντομεταξύ στον ορίζοντα)
<<Ποιο ρε Μάνα;>>
<<Το Ντεπόν και το Πονστάν>>
<<Πρώτον αυτά είναι στο ντουλάπι και δεύτερον δεν θα χρειαστεί η πνευμονία για να δω τα ραδίκια ανάποδα και το κοκτέιλ χαπιών που σκοπεύεις να μου δώσεις κάνει τη δουλειά του.>>
<< Μη μιλάς θα σου κάνω σούπα ντύσου ζεστά και ξάπλωσε, τίποτα δεν είναι.>>
<< ΈΛΑ! Σοβαρά και γω νόμιζα ότι έχεις ειδοποιήσει ήδη τον Ερυθρό Σταυρό.>>
   Πίνω τη σούπα πάιρνω το λάπτοπ κάθομαι στον καναπέ , παίρνω αγκαλιά τα γατιά μου και ένα ρολό χαρτί υγείας και βάζω να δω για χιλιοστή φορά την Απαγορευμένη Αγάπη. Και εκεί που γλαρώνει το ματάκι γύρω στις 5.30 το πρωί  , ακούγεται στο βάθος  η φωνή του μπαμπά μου. <<Στέλλα τελικά ασπιρίνη έδωσες στο παιδί , να ετοιμαστώ για νοσοκομείο;;>>