Τα αδέρφια: οι αφανείς ήρωες της οικογένειας!

  Αν σε κάθε οικογένεια υπολογίσουμε ότι υπάρχουν τουλάχιστον 2 παιδιά , τότε ο μισός και παραπάνω πλανήτης έχει αδέρφια.  Των οποίων τη ύπαρξη όταν είμαστε μικροί δεν αναλογιζόμαστε παρά μόνο όταν χρειάζεται να μπλέξουμε κάποιον , όταν η Μαμά ανακαλύπτει ότι τα μπισκότα εξαφανίσθηκαν ως δια μαγείας από το πιάτο.

  Είμαι από τα τυχερά παιδιά γιατί αφενός έχω μια αδερφή και αφετέρου έχω μια μεγάλη αδερφή. 

 Οι γονείς μου είναι μεγάλοι σε ηλικία και βαραίνουν μέρα με τη μέρα . Όμως κάπου εκεί υπάρχει η αδερφή μου. Που όταν ήμουν μικρή ήθελε σίγουρα να με πνίξει ( υπάρχουν ντοκουμέντα ακόμα κλαίω το πρώτο μου κινητό )  αλλά μεγαλώνοντας αναπτύξαμε μια βαθιά σχέση αγάπης και αδυναμίας. 

  Η σχέση με τον αδερφό/η σου δεν είναι τίποτα άλλο από μια ατόφια ανιδιοτελής αγάπη που συνεχώς πολλαπλασιάζεται. Έχει μέσα της την αγάπη των γονιών σου όση μπορεί να χωρέσει και την δίκη της  αγάπη για σένα , αφού όταν φύγουν εκείνοι θα μείνει πίσω να σε προστατεύει .

  Και ειδικά όταν εσύ είσαι το δεύτερο παιδί και έχετε μεγάλη διαφορά ηλικίας , εκεί υπάρχει ένα μικρό χάσμα το οποίο μηδενίζεται με το καιρό. Σκέψου πως για να είναι οι γονείς σου ήρεμοι με εσένα , είχε προηγηθεί ένα άλλο παιδί , που είχε τραβήξει την αγωνία τους , τα νεύρα τους , τους τσακωμούς τους , τους αυστηρούς κανόνες για να έρθεις εσύ μετά και να είναι  πιο ελαστικοί και η αδερφή σου εκείνη την ώρα να δένει τα νεύρα της φιόγκο σαν τον δαίμονα της Τασμανίας γιατί από τη μια ζηλεύει και από την άλλη φοβάται διότι, οι εποχές έχουν αλλάξει και είναι πιο επικίνδυνες . Είναι εκείνο το παιδί που πάντα θα ηρεμήσει τα πλήθη όταν δεν ξέρεις πως να πεις στην οικογένεια σου ότι έκανες βλακεία, εκείνο το παιδί που ακόμη και αν έχεις τα ωραιότερα ρούχα του κόσμου θα  δανειστείς πάντα κάτι από τα δικά της (ΝΟΜΟΣ).

  Ο αφανής ήρωας της δίκης μου οικογένειας είναι η αδερφή μου. Η οποία έχει τραβήξει όλα τα παραπάνω και για αυτό την αγαπώ διπλά. Είναι ο κλόουν της οικογένειας που πάντα θα κάνει χιούμορ ακόμη  και τη πιο δύσκολη στιγμή. Είναι εκείνο το κορίτσι που πήρε τηλέφωνο εκείνο το μεσημέρι καλοκαιριού και μου ανακοίνωσε ότι παντρεύεται και κόντεψα να πάθω ακράτεια. Το ίδιο κορίτσι που όταν εμφάνισε το πρώτο της αυτοάνοσο ένιωθε πιο αδύναμη από ποτέ και ακόμη και τότε έκανε πλάκα. Το ίδιο κορίτσι που κατάφερε να σταθεί στα πόδια της και να βρίσει όσους την πόνεσαν.Ένα όμορφο κορίτσι ,καλόκαρδο ,γλυκό που έτυχε να αποκτήσει εμένα για αδερφή (τραγική επιλογή γονιδίων Μαμά, μπαμπά).

Κατάφερε να φτιάξει το δικό της καταφύγιο  με οδηγό της την αγάπη.

Είναι η σύζυγος που αγαπάει με όλη τη σημασία της λέξεως τον άνδρα της. 

  Για τον επίλογο μου θα αφήσω το τραγούδι να μιλήσει.
 Αδερφάκι, για σένα.