Έρωτας στα χρόνια του Κορωναϊού...

 Είναι δύσκολο να αξιοποιήσεις το χρόνο σου όταν είσαι σε καραντίνα. Όμως , αν το καλοσκεφτείς υπάρχουν πολλά να κάνεις. Έτσι με τη σειρά μου αποφάσισα να βάλω λίγο Yiruma και να αρχίσω να σας γράφω τις σκέψεις μου.
 Και να που φτάσαμε , να κινδυνεύουμε. Όμως  και έτσι πάντα υπάρχει χώρος για την αγάπη. Αυτή τα γιατρεύει όλα. Ακόμη και αυτή η πρότυπη καραντίνα πρώτα γίνεται γιατί αγαπάς τόσο πολύ τα δικά σου άτομα που δεν θέλεις να πάθουν κάτι.
  Γιατί , η μόνη κινητήριος δύναμη μας είναι αυτή η τόσο αθώα λέξη με τόση μεγάλη σημασία. Η Αγάπη. Όταν έχεις , περάσει από χίλια κύματα αυτό που πραγματικά θες δεν είναι κάποιος να σε προστατέψει. Αλλά , κάποιος να σε αγκαλιάσει να γλύφει τις πληγές σου και να σε βοηθήσει να σταθείς ξανά στα πόδια σου. Και να σε καμαρώνει όταν ανθίζεις , να βαδίζετε μαζί , με όποια διαφορά ηλικίας. Αγαπιέστε , στην αγάπη δεν υπάρχουν μη και όχι.
  Είναι μεγάλη ευλογία , να ξυπνάς και να βλέπεις δίπλα σου  κάθε μέρα αναλλοίωτο τον άνθρωπο που επέλεξες και επιλέγεις κάθε μέρα , να ζει δίπλα σου , να μαθαίνει  από εσένα , να γελάει μαζί σου, να πονάει μαζί σου και όλα αυτά να τα κάνει επειδή απλά θέλει , επειδή και ο ίδιος τα επιλέγει, σε επιλέγει κάθε μέρα. Με τα στραβά σου. Σε βλέπει όμορφη κάθε φορά που εσύ λες ότι πάχυνες ή έσπασες. Αγαπάει τη γκρίνια σου γιατί χωρίς αυτή θα ήσουν μια ψεύτικη γυναίκα , θα ήσουν το ιδανικό. Μα εκείνος δε θέλει το ιδανικό. Θέλει βαθιά , αθεράπευτα και τρελά εσένα.
 Και όταν του θυμώνεις να θυμάσαι ποιος  σε ανέχεται όλον αυτόν το καιρό. Με τις παραξενιές σου, Ακριβώς όπως είσαι. Γιατί λατρεύει αυτό που είσαι.

Να προσέχετε. Να ερωτευόσαστε. Και να πλένετε χεράκια.